Izabela Wowczko interrogates gendered power through material, symbolic, and political textures, and their relation to the body. By study and profession, a former economist, Wowczko brings to her artistic work a deep understanding of structural systems—economic, social, and ideological—and how they are played-out on the skins of our bodies. Working primarily with liquid latex, her works become not just representations of or stand-ins for the body, but visceral sites of engagement in and of themselves: porous skins through which power is negotiated and performed, tactically and psychologically. They are acts of dissent against patriarchal perspective, a rebellion against appropriation, imposition, and domination.

Across her works, the recurring motif of skin—as surface, barrier, and contact zone—emerges as both metaphor and site of where the self ends and the world begins; it is a site of vulnerability and resistance, intimacy and introspection. For Wowczko, it is also a conceptual tool that destabilizes binaries between subject and object, domination and submission.

For the exhibition It sits in my skin at Stroboskop, works from three distinct investigations are on view: Olympia 2024, Integration, and Our Neighborhood. 

In Olympia 2024, a non-figurative surface references both the odalisque and a stretched skin. This piece is a confrontation with and refusal of the long history of how the female body has been represented in art, exposing instead the uncomfortable complexities of its skin - a surface bearing the marks of life: scars, veins, discoloration, and the passage of time.

Wowczko continues this play through Integration, three photographs of the artist wearing high heels made of latex. As a symbol of power, elegance, and desire, the heel elevates the wearer, even as it disables her, raising questions of adaptation and rebellion. In Wowczko’s performance, the heels, made of this soft material without the integrity to uphold her body, uses this tension not only to explore how gender is performed publicly, but also the codes that are embedded in the mechanisms of domination, and the symbolic violence that appropriates the body, restricts its freedom, and enforces compliance — with rhythm, posture, lifestyle.

The artist also moves beyond the boundaries of the body and its sexualization to show that, at every level of our lives, we are forced to confront domination — with systems that are imposed, invented, and promoted as the best, healthiest, and most appropriate for humans. Our Neighborhood, is a documentary-style reflection on the utopian promises of late socialism, where Wowczko turns her focus to collective bodies—those shaped by architecture, institution, and ideology. Here, power is not erotic but structural: a legacy of imposed order that still lingers in contemporary subjectivities. Wowczko questions how these macro-narratives become internalized, how systems of governance, class, and memory are etched into the domestic and psycho-social space that we then perform externally, in our communities and on the surface of our skins. In the background, we hear an archival audio track from a 1974 propaganda film. There is a promise of a better life, filled with enthusiasm and a belief in the modernist project that was meant to ensure comfort and happiness. The video is void of people not because they have ceased to exist in this place, but because they have been absorbed by a new order: excessive work, consumerism, efficiency, and the pressure to look the part .

Izabela Wowoczko’s work is a subtle yet persistent gesture of resistance against imposed narratives — those that concern the female body, as well as those shaping the spaces we live in. It is a visual manifesto demanding freedom — not only for women, but for all people. Throughout her work, we are confronted with the notion that the body, especially the female body—whether visible or abstracted—is never neutral, and is rather always mediated, contested, and publicized, and is always, profoundly, political.

Izabela Wowczko bada władzę wpisaną w płeć poprzez materialne, symboliczne i polityczne tekstury oraz ich relacje z ciałem. Z wykształcenia i zawodu ekonomistka, wnosi do swojej twórczości głęboką świadomość systemów strukturalnych – ekonomicznych, społecznych i ideologicznych – oraz tego, jak odciskają się one na powierzchni ludzkiego ciała. Pracując przede wszystkim z ciekłym lateksem, tworzy obiekty, które nie są jedynie przedstawieniami czy substytutami ciała, lecz samodzielnymi, intensywnymi miejscami spotkania – porowatymi skórami, przez które władza przenika, jest negocjowana i odgrywana, taktycznie i psychologicznie zarazem. Jej realizacje to akty sprzeciwu wobec patriarchalnej optyki, bunt przeciwko zawłaszczeniu, narzucaniu i dominacji.

W jej pracach skóra powraca jako motyw przewodni – powierzchnia, bariera i strefa kontaktu – metafora i granica, w której „ja” spotyka się ze światem; przestrzeń kruchości i oporu, intymności i autorefleksji. Dla Wowczko to także narzędzie konceptualne, które podważa sztywne podziały między podmiotem a przedmiotem, dominacją a uległością.

Na wystawie It sits in my skin w Stroboskopie prezentowane są prace z trzech odrębnych obszarów badań: Olympia 2024, Integration oraz Our Neighborhood.

W Olympia 2024 abstrakcyjna powierzchnia odwołuje się zarówno do motywu odaliski, jak i do napiętej, rozciągniętej skóry. To konfrontacja z długą historią przedstawiania kobiecego ciała w sztuce – i jednocześnie odmowa jej powielania. Wowczko odsłania zamiast tego niepokojącą złożoność samej skóry – powierzchni noszącej ślady życia: blizny, żyły, przebarwienia, a przede wszystkimi zapis upływu czasu.

Motyw ten powraca w Integration, serii trzech fotografii, na których artystka ma na sobie wykonane z lateksu buty na wysokim obcasie. Obcas – symbol władzy, elegancji i pożądania – podnosi, ale i unieruchamia ciało, prowokując pytania o adaptację, a jednocześnie bunt. W performansie Wowczko miękkie, nietrzymające formy obcasy stają się pretekstem do badania sposobów publicznego odgrywania płci oraz kodów zakodowanych w mechanizmach dominacji i symbolicznej przemocy – tych, które zawłaszczają ciało, ograniczają jego swobodę i wymuszają posłuszeństwo poprzez rytm, postawę, styl życia.

Artystka wychodzi jednak poza granice cielesności i jej seksualizacji, by pokazać, że na każdym poziomie codzienności stykamy się z dominacją – z systemami narzuconymi, skonstruowanymi i promowanymi jako najlepsze, najzdrowsze i najwłaściwsze dla człowieka. Our Neighborhood to dokumentalna refleksja nad utopijnymi obietnicami późnego socjalizmu, w której Wowczko kieruje uwagę na ciała zbiorowe – kształtowane przez architekturę, instytucje i ideologię. Tu władza nie ma wymiaru erotycznego, lecz strukturalny: jest dziedzictwem narzuconego porządku, który wciąż przenika współczesne tożsamości. Artystka pyta, w jaki sposób te nadrzędne narracje zostają uwewnętrznione – jak systemy władzy, klasy i pamięci zapisują się w przestrzeni domowej i psychospołecznej, którą następnie odgrywamy na zewnątrz, w społecznościach i na powierzchni naszych ciał. W tle słyszymy archiwalne nagranie dźwiękowe z propagandowego filmu z 1974 roku. Rozbrzmiewa w nim obietnica lepszego życia, nasyconego entuzjazmem i wiarą w modernistyczny projekt, który miał zapewnić komfort i szczęście. Obraz jest jednak pusty – nie dlatego, że ludzie zniknęli z tego miejsca, lecz dlatego, że zostali wchłonięci przez nowy porządek: nadmierną pracę, konsumpcjonizm, efektywność i presję, by spełniać oczekiwania.

Twórczość Izabeli Wowczko to subtelny, ale konsekwentny gest oporu wobec narzuconych narracji – zarówno tych dotyczących kobiecego ciała, jak i tych kształtujących przestrzenie, w których funkcjonujemy. To wizualny manifest domagający się wolności – nie tylko dla kobiet, lecz dla wszystkich ludzi. W jej pracach ciało, zwłaszcza ciało kobiece – czy to ukazane wprost, czy w formie abstrakcji – nigdy nie jest neutralne. Zawsze jest zapośredniczone, poddawane dyskusji, wystawiane na pokaz i – w sposób nieunikniony – polityczne.